लखनौचा अभिमान, बडा इमंबारा ही केवळ एक सुंदर ऐतिहासिक इमारत नाही तर ती राजाच्या दयाळूपणाची कहाणी आहे, ज्याला कोणाकडेही मनाने भरले पाहिजे. जेव्हा लोक पुरळांनी भुरळ घालत होते तेव्हा ते त्या काळात केले गेले होते आणि त्यावेळी प्रत्येक दगड त्या वेळी साक्ष देतो.

आज लोकांना हे त्याच्या चक्रव्यूहासाठी माहित आहे, परंतु त्याची खरी कथा यापेक्षा खूप मोठी आणि सखोल आहे.

जेव्हा सम्राटाने राजवाडा केला नाही, तेव्हा त्याने लोकांचे पोट भरण्याचा विचार केला

हे 1785 पासून आहे, जेव्हा अवधमध्ये एक भयानक दुष्काळ होता. लोक उपासमारीने मरत होते आणि आजूबाजूला एक आक्रोश झाला. त्यावेळी अवधचे नवाब होते असफुद्दौलाजर त्याला हवे असेल तर तो खजिना लुटून लोकांना मदत करू शकेल, परंतु त्याने लोकांचा आत्मविश्वास जिवंत ठेवण्याचा निर्णय घेतला.

त्यांनी “कामाच्या बदल्यात धान्य” मोहिमेची सुरूवात केली आणि या विशाल इमंबाराचे बांधकाम सुरू केले. असे म्हटले जाते की दिवसा सामान्य मजुरी आणि गरीब लोक इमारती बांधत असत आणि रात्री श्रीमंत आणि कुटुंबातील सदस्य समान भिंत थोडी सोडत असत, जेणेकरून कोणालाही कामाची कमतरता भासू नये आणि ही प्रक्रिया वर्षानुवर्षे चालूच राहिली. हाच काळ होता जेव्हा ही म्हण लखनौमध्ये प्रसिद्ध झाली- “जो कोणी तो देत नाही, तो आसफुद्दौलाला द्या.”

अभियांत्रिकीची जादू, जी अद्याप एक कोडे आहे

हा इमंबारा त्याच्या पोतसाठी जगभर प्रसिद्ध आहे.

इमारतीच्या आत लपलेली आणखी रहस्ये

आज मुहर्रम दरम्यान शिया मुस्लिमांना शोक करण्यासाठी (आझादारी) हे इमंबारा एक महत्त्वाचे केंद्र आहे. ही इमारत केवळ लखनौचा अभिमान नाही तर मानवतेचे एक उदाहरण आहे जे आपल्याला शिकवते की एखाद्या राज्यकर्त्याचा खरा धर्म म्हणजे त्याच्या विषयांची सेवा करणे.